Βαδίζοντας κάποιος στους παράκεντρους δρόμους του σύγχρονου Κέντρου της Αθήνας θα δει γραμμένα στους τοίχους πληθώρα μηνυμάτων και νοημάτων που άλλοτε σατιρίζουν, άλλοτε εξαπολύουν δριμύ «κατηγορώ» στην ελληνική πραγματικότητα αλλά και στην ίδια τη σύγχρονη ζωή, άλλοτε είναι παρακινητικά και άλλοτε απλά αυτοναφορικά. «Τώρα που ‘ναι τσάμπα αγάπα, γιατί μετά θα κοστίζει και αυτό», «Δόξα τα λεφτά, έχουμε Θεό», «Μην υποτιμάτε την πείνα», «Όσο τα πρόβατα βελάζουν, τόσο οι λύκοι θα ουρλιάζουν», «Οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες», «Αντισταθείτε, ακόμα και σε μένα που σας γράφω», «Το lifestyle είναι μανιοκατάθλιψη σε συσκευασία», «Το κενό δεν καλύπτεται με μακιγιάζ», «Το σύστημα της διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος», «τα “εγώ” έχουν αξία, όταν φωνάζουνε “εμείς”», «Σκατά στη κανονικότητα», «Ζεις για να πεθάνεις ή πεθαίνεις για να ζεις;».
Βαδίζοντας κάποιος στους παράκεντρους δρόμους του σύγχρονου Κέντρου της Αθήνας θα δει γραμμένα στους τοίχους πληθώρα μηνυμάτων και νοημάτων που άλλοτε σατιρίζουν, άλλοτε εξαπολύουν δριμύ «κατηγορώ» στην ελληνική πραγματικότητα αλλά και στην ίδια τη σύγχρονη ζωή, άλλοτε είναι παρακινητικά και άλλοτε απλά αυτοναφορικά. «Τώρα που ‘ναι τσάμπα αγάπα, γιατί μετά θα κοστίζει και αυτό», «Δόξα τα λεφτά, έχουμε Θεό», «Μην υποτιμάτε την πείνα», «Όσο τα πρόβατα βελάζουν, τόσο οι λύκοι θα ουρλιάζουν», «Οι ιδέες είναι αλεξίσφαιρες», «Αντισταθείτε, ακόμα και σε μένα που σας γράφω», «Το lifestyle είναι μανιοκατάθλιψη σε συσκευασία», «Το κενό δεν καλύπτεται με μακιγιάζ», «Το σύστημα της διδασκαλίας είναι η διδασκαλία του συστήματος», «τα “εγώ” έχουν αξία, όταν φωνάζουνε “εμείς”», «Σκατά στη κανονικότητα», «Ζεις για να πεθάνεις ή πεθαίνεις για να ζεις;».
